"All these Voices in my head..." Part II

                           II     

  

   To był spokojny wtorkowy wieczór. Właśnie – był. Jak zwykle we wtorki o tej godzinie, kończyłem właśnie nocną zmianę. Wracałem z ostatniego kursu i spojrzałem na specjalne urządzenie zainstalowane przy mojej desce rozdzielczej.

-Żadnych nowych wezwań- powiedziałem do siebie- Mogę jechać do domu- włożyłem do stacji płytę The Misfits i rozkoszowałem się mocnymi brzmieniami Heleny.

   Jechałem, nucąc pod nosem, zupełnie nieoświetloną, zalesioną drogą. Praca taksówkarza jest nawet okay – moje warunki. Już miałem skręcić, kiedy niespodziewanie na jezdnię wpadło coś rozpędzonego. Zahamowałem gwałtownie, co niewiele pomogło, gdyż i tak doszło do stłuczki. Wyszedłem – na szczęście, bez szwanku – z samochodu, by sprawdzić czy owe „coś” żyje. Wziąłem ze sobą latarkę i zacząłem świecić. W odległości kilku kroków od auta leżał…

-Człowiek- szepnąłem i zasłoniłem ręką usta.

Podszedłem bliżej, a moim oczom ukazał się mały, skulony w kłębek chłopak. Bałem się go ruszyć, aby nie zrobić mu krzywdy. Wyglądał na tak kruchego. Nagle, chłopak poruszył się i stęknął. Klęknąłem nad nim i delikatnie ująłem jego twarz w dłonie, po czym odwróciłem w moją stronę.

-Halo? Nic ci nie jest?- spytałem i klepnąłem go parę razy po policzkach. Chłopak jęknął, a jego powieki drgnęły- Hej, mały! Otwórz oczy. Słyszysz mnie? Nie zasypiaj- otworzył oczy i tępo patrzył na moją osobę.

-Co…- wybełkotał- Gdzie…

-Słyszysz mnie?- kiwnął głową- Spokojnie. Jesteśmy niemalże w lesie, doszło do wypadku. Pamiętasz coś?- kiwnął przecząco głową- Możesz wstać?

-Ała!- pisknął, kiedy próbowałem opleść rękoma jego talię.

-Zaczekaj chwilę, nie zasypiaj- pobiegłem do samochodu po komórkę- Nie ma zasięgu, cholera!- krzyknąłem.

Wróciłem do poszkodowanego i wziąłem go na ręce najdelikatniej jak tylko potrafiłem, mimo jego protestów.

-Zostaw, puść mnie!

-Zabiorę cię do szpitala- wsadziłem chłopaka na tylne siedzenie taksówki.

Dopiero w świetle lampki dostrzegłem, że z jego prawego boku sączy się krew. Wyjąłem ze schowka apteczkę i wykonałem prowizoryczny opatrunek uciskowy, który owinąłem wokół pasa rannego.

-Trzymaj tutaj mocno i nie puszczaj- poinstruowałem.

Zaraz potem siadłem za kierownicę i ruszyłem szybko w stronę miasta. Pomyślałem, że najlepiej w tym momencie jest mówić do rannego:

-Hej, mały! Trzymaj się, zaraz będziemy w szpitalu…

-Co? Nie! Tylko nie do szpitala!- krzyknął przerażony.

-Jesteś ofiarą wypadku, krwawisz, musi obejrzeć się lekarz. Boli cię coś jeszcze?

-Nie, naprawdę, wszystko dobrze…

-No nie wiem i tak jedziemy.

-Ale…

-Bez dyskusji!- powiedziałem twardo. Resztę podróży odbyliśmy w milczeniu.

   Dojechaliśmy do szpitala około godziny 23:00. Sprawnie przeniosłem bruneta z taksówki do budynku, gdyż był niewiarygodnie lekki.

-Dobry wieczór! Mamy tu rannego w wypadku samochodowym. Halo?! Pomocy!- krzyknąłem.

Stan chłopaka gwałtownie się pogorszył. Majaczył coś bez ładu i składu, niemal mdlał w moich ramionach. Po kilku minutach w hallu pojawił się lekarz i sztab pielęgniarek, którzy odpowiednio zajęli się chłopakiem.

-Przepraszam pana- usłyszałem kobiecy głos.

-Tak?

-Musi pan wypełnić ten formularz- ręczyła mi dwie kartki spięte ze sobą zszywaczem. Usiadłem w poczekalni z długopisem w ręce i zacząłem czytać.

-„IMIĘ”- przeczytałem- Rany boskie, przecież ja nie znam jego imienia. Nie wypełnię tego, przykro mi. Nie znam tego człowieka, po prostu wyskoczył mi znienacka na drogę- oddałem recepcjonistce arkusz w geście bezradności.

Zobaczyłem maszynę z kawą w rogu hallu i kupiłem tam jedną. Czekałem ze zniecierpliwieniem na jakiegoś doktora, który wyjdzie i poinformuje mnie o stanie chłopaka. Mijały kolejne minuty, które zdawały się być godzinami. W końcu, z sali wyszedł szerokiej postury lekarz i lekko zachrypniętym głosem powiedział:

-Wszystko jest w normie. Udało nam się zatamować krwotok i zaszyć ranę. Obyło się bez poważnych urazów narządów wewnętrznych.

-Och, jaka ulga- odetchnąłem- Czy ja mogę go odwiedzić?- spytałem niepewnie, chociaż nie powinienem był tego robić. Najważniejsze, że jego stan był dobry. Mogłem już jechać do domu. Jednak coś podpowiadało mi, abym tam wszedł.

-Jest jeszcze osłabiony, doznał poważnego wyziębienia. Może pan jednak go odwiedzić, ale nie za długo.

-Dziękuję, panie doktorze- odpowiedziałem i wszedłem do małej, białej sali.

   W łóżku leżał chłopak. Jego krucha, niska sylwetka i delikatne rysy twarzy dodawały mu młodzieńczego uroku. Jak na moje oko wyglądał na nie więcej niż 20 lat. Miał średniej długości, czarne włosy i miodowe oczy, które idealnie komponowały się z jego porcelanową cerą. Wyglądał na sympatycznego chłopca, tylko co też on robił sam na leśnej drodze?

   Usiadłem na krześle naprzeciw łóżka i zmierzyłem chłopaka badawczym spojrzeniem.

-Hej- w końcu się odważyłem- Pamiętasz mnie? Przywiozłem cię tutaj. Wypadek mieliśmy i tego… Dobrze się już czujesz?- nieznajomy tylko kiwnął głową- Mam na imię Gerard. Może to nie najlepsza chwila na nawiązywanie kontaktu…- urwałem- Chciałbym, abyś wiedział, że jestem gotów ponieść konsekwencje i zapłacić odszkodowanie, jeśli sobie tego życzysz. Powiesz coś?- patrzyłem na jego tęczówki błędnie wpatrujące się w białą niczym śnieg kołdrę- Powiesz chociaż jak masz na imię? Nie? Cóż… Trudno, nie będę cię już dłużej męczył- wstałem i wyciągnąłem z kieszeni drobną wizytówkę, po czym podałem ją chłopakowi- Jakby co, to śmiało dzwoń. Ustalimy wszystko. Jeszcze raz bardzo pana przepraszam i życzę szybkiego powrotu do zdrowia- wyszedłem z sali- Nawet mi nie odpowiedział! Może to szok? Doprawdy… Zaskakujący dziś dzień- powiedziałem do siebie cicho, wychodząc z budynku szpitalu z zamiarem szybkiego powrotu do swojego domu.

                       †  †  †  †

    Obudziłem się w jasnym pomieszczeniu. Moją uwagę przykuły duże okna, przez które można było podziwiać piękno krajobrazu. Chciałem wstać i podejść bliżej. Nagle, przeszył mnie ból w prawym boku, tuż pod żebrami. Postanowiłem nie ruszać się zbytnio. Byłem w szpitalu- rzecz pewna. Zostałem poszkodowany w wypadku i ktoś mnie tu przywiózł. Tylko kto? Karetka? Spojrzałem na skrawek papieru leżący na szafie koło mojego łóżka. Chwyciłem wizytówkę i przeczytałem:

                          

                        „Gerard Way – Taxi Driver

                          Postój: Mansion Street 18

                          Tel. Kom. 500 – 321 – 152”

-Taksówkarz?- zdziwiłem się- Hm… Na wszelki wypadek to zachowam…

   Minęły dwie niesamowicie nudne doby. Nadszedł dzień mojego wypisu ze szpitala. Cieszyłem, że nikt nie zadawał mi zbędnych pytań. Wziąłem tylko swoje rzeczy, znaczy się ubrania, które dostałem od miłego 18-stolatka, leżącego obok mnie. Nie miałem własnych, a że akurat pasowały – podziękowałem za szczodrość.

   W końcu wyszedłem ze szpitala. Było około godziny 19:00, a że jesień już powoli daje się we znaki – było ciemno i chłodno. Nie mając zielonego pojęcia, dokąd się udać, włóczyłem się po zupełnie nieznanym mi mieście. Ulice oświetlały małe lampki, wokół dużo ławek i drzew. Puste, ciche spokojne aleje parkowe. No, prawie puste…

-Witaj, Franku! A cóż cię tu sprowadza samego?- odezwał się ktoś.

-Kto tu jest?- wystraszyłem się.

-Zgubił się pewnie, ha ha ha!- przeraźliwy, szyderczy chichot o tonie kobiecym.

-Taki samotny, nie ma swojego miejsca, narażony na niebezpieczeństwo…- tym razem jeszcze inny, trzeci nieznany mi dotąd głos.

-Kim jesteście? Gdzie się ukrywacie? Czego ode mnie chcecie?!- panicznie rozglądałem się na boki, lecz spostrzegłem tylko strasznie wyglądające gałęzie drzew. Jakby szpony, zachłanne ręce, które pragną mnie złapać i udusić.

-Boi się, boi!- znów głośny chichot, reszta zawtórowała.

Nagle, zakręciło mi się w głowie. Zdawało się, że słyszę milion głosów naraz. Począłem uciekać co sił.

-Nie uciekaj! Dopiero przybyliśmy. Nie ładnie to tak, ignorować gości.

-Oj, nie ładnie!

  Skręciłem w lewo, a moim oczom ukazała się tabliczka oczom ukazała się tabliczka z napisem:

                                        

                         „Mansion Street 18”

-I tak nie uciekniesz! Mimo iż będziesz się bardzo starał, nas nie oszukasz. Nie pozbędziesz się!

-I tak cię znajdziemy, więc po co tak gnasz? Franku, czemu nic nie mówisz?- nie słuchałem już dalej.

-Ucieka, patrzcie, ignoruje nas! Bezczelność! Pożałujesz tego! Jesteś żałosny, boisz się…- wsiadłem do pierwszej lepszej czarnej taksówki, zapiąłem pas i krzyknąłem do kierowcy:

-Ruszaj!

-Co do…?

-Gazu!- samochód ruszył z piskiem opon.

-Dokąd jedziemy?

Bez znaczenie, byleby do przodu!

-Słucham?- kierowca odwrócił się twarzą do mnie. Spostrzegłem wtedy, że to nikt inny jak facet, który mnie kilka dni temu potrącił, a potem przywiózł do szpitala. Gerard- Ty?- zdziwił się.

Spuściłem wzrok i się już nie odezwałem. Co chwila tylko odwracałem nerwowo głowę za siebie. W sumie, to nie mam pojęcia, dlaczego. Może chciałem zobaczyć, czy ktoś mnie goni? A może wręcz przeciwnie? Wcale tego nie chciałem. Bądź, co bądź, niczego nie dostrzegłem. Oparłem się łokciem o drzwi samochodu i podziwiałem mknące w zawrotnym tempie  ciemne, miastowe uliczki. Zaczął padać deszcz. Wsłuchiwałem się w równomierne stukanie kropel o szybę. Gerard od czasu do czasu spoglądał na mnie, ale mnie to nie obchodziło. Ma jechać przed siebie i koniec!

    Po kilku minutach spędzonych w ciszy, odetchnąłem normalnie i odprężyłem się. Nic mi już tutaj nie grozi.

-Taki samotny…- przemknęło mi przez głowę.

************************************************ 

Przepraszam za błędnie podaną datę, ale blogger mi szwankuje. -.- Ogarnęłam, że mogę zmieniać ustawienia tylko w weekendy! o.O Za wszelkie utrudnienia przepraszam :) Tak mi się wydaje, że rozdziału będą pojawiać się raczej w soboty lub ewentualnie w niedziele.Następny przewiduję na około sobotę za tydzień, ale... Nigdy nic nie wiadomo ;) Mam nadzieję, że rozdział II się Wam podobał <3
PS Mówiłam Wam już, że mam straszną pamięć? Serio. Także jakbyście mogli mi napisać w komentarzu - bo zapomniałam - kogo mam informować na maila o dodaniu nowych rozdziałów.