"When life leaves us blind, love keeps us kind" Epilogue

Oto zakończenie mojego pierwszego opowiadania yaoi, czyli epilog. W sumie, to nie jestem pewna, czy było to bardzo yaoi, chyba raczej shōnen-ai ? No, ale nie wnikajmy. Chciałam przekazać w tym moje przemyślenia, czasem więcej emocji itp. Jestem z tym opowiadaniem związana, chociaż pewnie z biegiem czasu przestanę go lubić, bo będzie wydawało mi się dziecinne i w ogóle, ale obrazuje ono moje początki na blogu. Epilog jest dedykowany dla Wszystkich Czytelników tego bloga (nie będę tutaj wymieniać poszczególnych osób, bo znając życie kogoś zapomnę i będzie wstyd, a jeszcze są przecież anonimy ninja - taką mama nadzieję, że jest chociaż jedna osoba, która czyta i nie komentuje :/ ) DZIĘKUJĘ WAM Z CAŁEGO SERCA ZA TO, ŻE BYLIŚCIE TUTAJ, CZYTALIŚCIE MOJE WYPOCINY I KOMENTOWALIŚCIE, DAJĄC MI PRZY TYM ŚWIETNE RADY I MOTYWACJĘ DO DALSZEGO PISANIA I POPRAWIANIA BŁĘDÓW!!! <3

 

                                    Epilogue

    Od czasu śmierci Franka minęły prawie dwa lata. Wiele się zmieniło. Zraz po ukończeniu pełnoletności wyprowadziłem się od rodziców i zamieszkałem w małym domku jednorodzinnym razem z Mikey’ m. Chciałem pokazać, że nie potrzebuję nie wiadomo jakich luksusów, bo wystarczy mi mały ciepły domek i mój kochany brat.

Nadal śpiewam. Ba! Nawet kupiłem sobie gitarę akustyczną i kształcę się w grze na niej. Mama zrozumiała swój błąd i stopniowo, dzień po dniu, stara się go naprawiać.

Ray i Steacy oficjalnie są razem, Mikey i Lisa też ewidentnie coś do siebie czują. Ja nadal jestem sam. Na razie nie planuję nowych związków. To trochę za szybko jak dla mnie.

   Codziennie przychodzę na grób Franka, zapalam znicz, dbam o kwiatki i w ogóle. Modlę się, lecz przeważnie po prostu przychodzę tam posiedzieć. Kiedy jest mi źle lub kiedy jestem szczęśliwy, idę mu to wszystko opowiedzieć. Wiem, że słucha. Czuję wtedy taką dobrą energię.

Ciągle chodzę do kościoła, planuję nawet przyjąć chrzest. Stopniowo zaczynam układać sobie te wszystkie sytuacje sprzed dwóch lat w jedną spójną całość. Frank był Aniołem. Mówię serio. To był Anioł pod postacią niskiego, biednego, chorego, niepozornego, zawsze pomocnego chłopca. Bóg zesłał mi go, abym się nawrócił i za to Mu dziękuję!

   Pani Linda wróciła z powrotem do Belleville, twierdząc, że nic jej już tu nie trzyma. Dzwonimy czasem do siebie, jakoś się trzymamy, chociaż nikt nie ukrywa, że bez Franka jest nam ciężko. Kazał nam się nie poddawać, nie smucić, żyć normalnie, lecz to nieuniknione. Każdy się smuci, ale również i cieszy. Chociażby z tego, że mały jest już w lepszym świecie i nie cierpi. Tylko z biegiem czasu nasze rany powoli się zagoją.

Poznanie bruneta było dla mnie zaszczytem. Zastanawia mnie tylko: czemu akurat ja? Pewnie już nigdy się tego nie dowiem, ale wiem jedno: nigdy nie zapomnę o dzielnym Franku Iero i nie pozwolę, aby jego śmierć poszła na marne.

                           ******

   Czym jest śmierć? Według Encyklopedii Powszechnej:

„Śmierć- to stan charakteryzujący się ustaniem oznak życia, spowodowany nieodwracalnym zachwianiem równowagi funkcjonalnej i załamaniem wewnętrznej organizacji ustroju.”

     A gdyby tak spojrzeć na to z innego punktu widzenia? Dla jednych śmierć jest ukojeniem, upragnionym celem. Daje im ona możliwość „wiecznego spoczynku” i uwolnienia się od wszelakich problemów, chorób, głodu.

Dla drugich jest to stan, zakończenie ich żywota na świecie. Boją się jej, bo nie wiedzą, co jest potem, mają jeszcze plany lub po prostu dobrze im się tu wiedzie.

Jeszcze inni podchodzą do tego bardzo sceptycznie, wręcz obojętnie. Myślenie typu: „Jak umrę, to umrę, trudno. Pogrzebią mnie i będą czasem wspominać. Nie będę już żyć, zgniję w jakiejś drewnianej trumience zakopany parę metrów pod ziemią i będę użyźniać glebę. Każdego to czeka” – jest powszechne, ale czasem jest mi żal takich ludzi, ponieważ nie mają oni żadnej wiary, są zagubieni i myślenie   o śmierci przychodzi im z łatwością. Cóż za ironia, parę lat temu też taki byłem.

   Czym jest dla mnie śmierć? Hm… Nie mam pojęcia. Dawno pogodziłem się z myślą, że wszyscy kiedyś umrzemy, jedni prędzej, drudzy trochę później. Moim zdaniem, jest to zwieńczenie życia ludzkiego. Nikt tak naprawdę nie wie, co jest po tzw. „drugiej stronie”. Można tylko sobie to wyobrażać, wierzyć lub nie.

    A więc czym jest właściwie śmierć? Śmierć jest po prostu nieuniknionym…  

Czy macie jakieś pytania do mnie odnośnie opowiadania, może coś wytłumaczę itp. Możecie również zadać mi pytania zupełnie odbiegające od tematyki opowiadania, chętnie odpowiem w następnym poście :D 

A teraz tak z innej beczki: jestem niedojdą, znaczy się bardzo lubię różne rzeczy powiązane z grafiką, ale to mój pierwszy blog i tak jakoś... Szukam osoby chętnej do zrobienia mi szablonu (+ kod html). Szczegóły będę uzgadniać z ową chętną osobą.  Odpowiedzi proszę w komentarzach ^^

PS Może napiszę dla Was jakiegoś przyjemnego oneshota na rozweselenie, co?