"When life leaves us blind, love keeps us kind" Part 20

Hejołki! :3 Ten ostatni, rozdział 20 jest podzielony na dwie części: z punktu widzenia Franka i Gerarda. Miłego czytania :*
 ---------------------------------------------------------------------

[Frank]

    Z każdym dniem czułem się coraz gorzej. Wiedziałem, że jest ze mną źle. Kiedyś niechcący podsłuchałem rozmowę dwóch pielęgniarek, które pobierały mi krew i dowiedziałem się, że to przerzuty. Zrobiło mi się niezmiernie smutno, bo umrę, zostawię mamę i Gerarda. Ale cóż, jeśli taka jest wola Boga, to będę musiał się z tym pogodzić. Nie wiedziałem tylko, że będzie mi tak ciężko. Mama się ze mną męczy, to ją wykańcza nerwowo. Gerard też się martwi. Nie chcę być dla nich ciężarem, lepiej będzie jak...


                                              ******


      Dzisiaj znów zemdlałem, ale już się przyzwyczaiłem. To tylko ok. 10 minut nieświadomości i leżenia bezwładnie najczęściej na podłodze. Wymiotuję każde posiłki cięższe niż jedna sucha bułka. W sumie po bułkach też wymiotuję, ale nie aż tak. Bardzo chciałbym wstać z łóżka i znowu zagrać na gitarze, lecz jestem zbyt osłabiony. Jak ja dawno nie byłem na dworze, nie wliczając wszystkich wyjazdów do szpitala na badania. Ach, przez te wszystkie przemyślenia zachciało mi się do toalety. Wstałem i... Upadłem na podłogę, to było do przewidzenia. Nie chciałem nikogo wołać do pomocy, sam sobie potrafię poradzić. Przeczołgałem się po bardzo miękkim dywanie i dotarłem do drzwi o niezwykle twardej i szorstkiej powierzchni. Tak, te z pewnością prowadzą do mojej łazienki. Klamka znajdowała się dość nisko, więc złapałem się jej i podciągnąłem do pozycji pionowej, przy tym otwierając drzwi. Wszedłem do środka i znalazłem toaletę. Dalej, to chyba nie muszę streszczać, prawda?

   Gdy wyszedłem z łazienki, czekał na mnie Gerard.
-Hej, Frank!- powiedział i przytulił mnie.
-Cześć- odparłem i wtuliłem się w zagłębienie pomiędzy barkiem a szyją chłopaka. Jego włosy pachniały świeżo, pewnie niedawno myte, jak czekolada, a zapach szyi przyjemnie drażnił moje nozdrza, bliżej nieokreślone męskie perfumy.
-Jak tam się trzymasz?
-Jakoś- westchnąłem obojętnie i odkleiłem się od Gerarda- Gee... Ja wiem, że jestem za słaby i w ogóle, ale zrób coś dla mnie...
-Co?
-Pójdziemy na spacer?
-Heh, nie ma mowy! Twoja mama mnie zabije jak się dowie...
-Proszę!
-Och, no dobrze. Pomogę ci się ubrać.

   Szliśmy tak w ciszy, a ja wsłuchiwałem się w szum liści, śpiew ptaków, radosne krzyki roześmianych dzieci. Usiedliśmy, jak zwykle, na naszej ławce w parku. Przytuliłem się do Gerarda, a ten objął mnie ramieniem. Było ciepło, lecz nie gorąco ani duszno. Chłodny wiaterek ochładzał nas i dawał powiew świeżego powietrza, za każdym razem lekko mierzwiąc resztki już moich włosów. Pomimo choroby, czułem się błogo. Mogłem tak siedzieć na tej naszej ławeczce w parku oparty o ciepłe ciało Gerarda, słuchać śpiewu ptaków, odpoczywać cały czas.
-Ach, jak tu cudownie!- powiedziałem.
-Yhym- potwierdził- Ale musimy się już zbierać. Twoja mama zaraz przyjdzie z pracy.
-No dobra- westchnąłem ciężko i wstałem z ławki. Pomimo tak krótkiego spaceru, cieszyłem się- Co dziś za dzień?
-Poniedziałek, 5 czerwca.
-Aha. Gerard?
-Tak?
-Myślisz, że doczekam zakończenia roku szkolnego?
-Pewnie, że tak! Czemu niby miałbyś nie doczekać?
-No bo wiesz... W końcu to mnie zabija...- ucichłem.
-Skąd wiesz?
-Usłyszałem przypadkiem rozmowę pielęgniarek w szpitalu.
-Cóż...- zawiesił głos, spochmurniał- Frankie, trzeba wierzyć w to, że wszystko będzie dobrze.
-Wiesz, trochę się boję- wyznałem.
-Ja też, Frank. Nie mówmy już o tym- poradził i skręcił w lewo, do mojego domu.


                                           ******

 Obudziłem się dziś rano z dziwnym uczuciem. Nie jestem nawet w stanie go opisać. Wykonałem wszystkie czynności poranne, włącznie z tymi mniej przyjemnymi związanymi z chorobą, np.: wymioty.
Ten dzień dobrze sobie zagospodarowałem czasowo. Do 16:00 pobędę sobie z mamą, a potem z Gerardem, bo mama jedzie do pracy. Powiedziała, że dzisiaj idzie ostatni raz, a potem bierze wolne, żeby spędzić ze mną jak najwięcej czasu. Zanim umrę... Wiem, że mama nigdy by mi tego nie powiedziała prosto w oczy, ale tak pomyślała.
Świetnie się razem bawiliśmy. Słuchaliśmy muzyki, rozmawialiśmy, żartowaliśmy, było wspaniale, lecz potem pojechała do pracy, a ja zadzwoniłem do Way' a. Niestety, mama również kazała mi to zrobić, bo chciała być pewna, że ktoś ze mną będzie przez cały czas jej nieobecności. Martwiła się, wiem. Tylko czasem czuję się, jakbym musiał być pod czyjąś stałą i ciągłą opieką.
Pomimo tak miło spędzonego popołudnia, nadal czułem się tak jakoś dziwnie. Miałem przeczucie, że dziś coś może się wydarzyć.

    "Może to już czas, aby umrzeć, Frank?"- pomyślałem.  




[Gerard]

    Dzisiejszy dzień był pochmurny i deszczowy, aż nie chciało mi się wychodzić na zewnątrz, ale Frank po mnie zadzwonił, więc nie mogłem odmówić. Jak dobrze, że mieszkamy tak blisko siebie. Ubrałem czarne trampki i skórzaną kurtkę, po czym wyszedłem z domu i pobiegłem szybko do mojego chłopaka, aby schronić się przed ulewą. Wytarłem buty w wycieraczkę i wszedłem do środka, uprzednio zdejmując kurtkę. Zapukałem do pokoju bruneta i wszedłem do środka. Rozejrzałem się dookoła i zobaczyłem Franka leżącego na podłodze. Ciężko oddychał, stękał. Podbiegłem do niego i położyłem jego głowę na swoich kolanach. Dotknąłem dłonią jego czoła, lecz było tak rozpalone, że zaraz ją odsunąłem.
-Frank? Frank! Co ci jest?- krzyczałem.
-Gerard?- wyjąkał.
-Tak, to ja, skarbie. Co ci jest?
-Ja... To już chyba czas, Gee...
-Co?! Na co? Nie, Frankie! Masz wysoką gorączkę, majaczysz!
-To czas...
-Nie, Frank, nie odchodź! Dzwonię po karetkę, tylko nie zasypiaj!
-Nie- chwycił mnie za rękę- Nie dzwoń, chcę umrzeć tutaj, w domu.
-Frankie, proszę, nie odchodź- błagałem- Co mogę dla ciebie zrobić?
-Po prostu bądź przy mnie. Powiedz mojej mamie, że bardzo ją kocham i niech się nie smuci. Obiecasz mi coś, Gee?
-Tak, co tylko chcesz.
-Ułóż sobie życie, baw się, kochaj, idź śmiało przez życie, po prostu bądź szczęśliwy, ale... Nie zapomnij o mnie.
-Nigdy o tobie nie zapomnę, Franiu. Jak mógłbym? Przecież poznanie ciebie jest najwspanialszą rzeczą, która mi się w życiu przydarzyła.- chłopak chwycił mnie drugą ręką, jakby zamarł na chwilę- Co jest?- przestraszyłem się.
-Gerard, ja... Ja widzę...
-Co?!- zachłysnąłem się powietrzem.
-Widzę cię! Masz... Zielone oczy i takie czarne, ładne włosy, pachnące czekoladą- złapał mnie za policzki- Blady jakby wykuty wprost z marmuru. Właśnie tak sobie ciebie wyobrażałem, ideał! Jesteś... Taki piękny- złączył nasze usta w czułym pocałunku pełnym pasji i tragizmu. Ostatni pocałunek...
-Frank...
-Tak?
-Zaczekaj, dosłownie chwilka, wytrzymaj!- pobiegłem do jego łazienki po małe przenośne lusterko, które znalazłem na dnie małej szafeczki pod umywalką. W ekspresowym tempie wróciłem do umierającego Franka, który bacznie rozglądał się po pokoju z uśmiechem na twarzy. Przyłożyłem lusterko do jego szyi w taki sposób, aby mały mógł ją widzieć. 
-Spójrz, Frankie, to twój tatuaż. Podoba ci się?
-Jeju, jest śliczny!- uronił łezkę- Cieszę się, że mogłem być z kimś takim jak ty, a zobaczyć cię i twoje piękno, nawet w takich okolicznościach, to zaszczyt!
-Oj, Frank! To raczej zaszczyt dla mnie- uśmiechnąłem się przez łzy.
-Nie płacz, Gerard, kocham cię!- otarł ściekającą łzę z mojego policzka
-Ja ciebie też!
-Nie odchodź teraz...- kaszlnął krwią, co jeszcze bardziej utwierdziło mnie w przekonaniu, że mój mały Franio naprawdę już umiera.
-Nigdzie się nie wybieram- wytarłem kropelki krwi z czoła bruneta i złapałem jego dłoń z zamiarem niepuszczania jej już do końca.
-Nie...- mówił ostatkiem sił- Nie zapomnij o mnie, Gerard! Nie zapomnij...- wtedy zamknął swoje szkliste oczy, rozluźnił mięśnie i wyzionął ducha. 
-Frank! Nie zostawiaj mnie, kocham cię...- rozpłakałem się i przytuliłem do siebie jego jeszcze ciepłe, drobne ciałko.

               "Już nie cierpi"   



                                             ******

     Stałem w deszczu na cmentarzu. Wszyscy się już rozchodzili.
-Gerard...- mama złapała mnie za ramię- Chodźmy już...
-Och, mamo. Chciałbym tu jeszcze trochę zostać.
-Dobrze, ale wiedz, że jest mi bardzo przykro i przepraszam za wszystkie moje wybryki, ja...
-Mamo- przerwałem jej- Wybaczam ci- powiedziałem to z trudem. Sztuką jest umieć wybaczyć osobie po raz setny, kiedy ona cały czas popełnia te same błędy i wcale na to nie zasługuje. 
Rodzice jako ostatni opuścili cmentarz. Zbierało się na deszcz. Ja cały czas stałem przed marmurowym grobem Franka, gdzie pełno było kwiatów i zapalonych zniczy. Na złotej tabliczce z wizerunkiem małego widział napis:

"Franklin Anthony Iero (ur. 21.10.1981r.  --- zm. 10.06.1998r.) - Kochany syn, oddany przyjaciel.

Kiedy życie zostawia nas ślepcami, Miłość trzyma nas w dobroci"


-Wiesz co?- zacząłem po cichu- Dziękuję Ci za Franka. Walczył naprawdę dzielnie... Nigdy nie poznałem i zapewne nie poznam już takiej osoby jak on. Teraz wiem, że jesteś dobry. Nie pozwoliłeś mu cierpieć, dziękuję...- otarłem łzę- Frank, jeśli mnie słyszysz, jesteś teraz pewnie w lepszym miejscu- nie wiem, dlaczego, ale nagle poczułem niezwykłą energię, dobrą energię, centralnie obok mnie- Wiedz, że nigdy cię nie zapomnę, bo będziesz zawsze blisko mnie. Wiesz gdzie? W moim sercu...

 ----------------------------------------------------------------------

Cherry, proszę, bądź łaskawa i znajdź sobie mniej agresywne hobby! ;) W ogóle Wszyscy bądźcie łaskawi, ale planowałam to już od prologu. Przepraszam... :(